Γιατί "πατρίδα" μου...; 29/06/11

================================

Με διώχνεις...

Γιατί από παιδί μάτωσα να γίνω αυτό που αρμόζει στο σύστημά σου...

Με διώχνεις...

Γιατί οι γονείς μου στερήθηκαν για να με ΣΠΟΥΔΑΣΕΙΣ, χωρίς αντίκρυσμα...

Με διώχνεις...

Γιατί αρνήθηκα τον ελεύθερο μου χρόνο και αφιέρωσα όλο μου το "είναι" για να ταιριάξω στο παζλ σου...

Με διώχνεις...

Γιατί έσκυψα το κεφάλι και σώπασα στην ύβρη σου...

Με διώχνεις...

Γιατί σου ζητάω να ζήσω αξιοπρεπώς και με κλωτσάς σε ό,τι δεν θέλω να ζήσω...

Με διώχνεις...

Γιατί κάνω ένα βήμα μπρος και το "φιδάκι" σου με τρώει και με γυρίζει πέντε πίσω...

Με διώχνεις...

Γιατί πατάς την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματά μου και τρέφεσαι από τον πόνο μου...

Με διώχνεις...

Γιατί είμαι εδώ ακόμη και προσπαθώ να στηρίξω το μέλλον σου...

Με διώχνεις...

Γιατί αρνούμαι να σου γυρίσω την πλάτη, αρνούμαι να αναζητήσω αλλού την ελπίδα...

Με διώχνεις...

Γιατί ξεχνάς ότι υπάρχεις χάρη σε εμένα, στον δίπλα μου, στον χθες, στον παλιά...

ΜΕ ΔΙΩΧΝΕΙΣ...

ΓΙΑΤΙ ΠΝΙΓΟΜΑΙ ΣΤΑ ΑΝΑΦΙΛΗΤΑ ΕΝΩ ΜΟΥ ΒΟΥΛΩΝΕΙΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΗΣΩ, ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ...

Με διώχνεις...

Γιατί;

=============================

Απεργώ.... २३/०२/2011

=================

Απεργώ και ξεχύνομαι στις λεωφόρους της αγάπης...

Διψάω και φθίρομαι σε σταυροδρόμια ερωτικής απάτης...

Πλάνη και ίλιγγος και διαμαρτύρομαι σιωπώντας...
Αγανακτώντας... απεργώ στην αγάπη



=================

Εχω χαθει...23/11/2010

==================

Δεν μπορώ να θυμηθω απο ποτε εχω χαθει,
αν τα ματια ειναι τυφλα η η καρδια ειναι κλειστη.

Γονατιζω καθε τοσο να αγγιξω τη σιωπη,
φοβαμαι παντα μη σκονταψω σε λακουβα νοερη.

Μυρισα τειχη να ορθωνονται, γευτηκα ηχους σκοτεινους,
τρεμά τα βηματα μου, αβεβαια, περιπλανιεμαι σε οδους.

Κανενα γυρω δεν συναντησα, κι ομως ακουσα πολλους,
κι αναρωτηθηκα μοναχος αν κι εγω ειμαι σαν αυτους.

Ειναι το διαβα μου ατελειωτο και η αγωνια μου υστερει,
η προσμονη μου μολις ματωσε και ψαχνω την επιστροφη.

Ροτα χωρις κατευθυνση, πυξιδα αναποδη, μιση,
το μονοπατι μου ιδιο και ομοιο, μα δεν μπορει, θα χω χαθει.

========================

Μονοι στη γεφυρα...25/06/2009

======================

Οσο πιο μακρια κινας να ταξιδεψεις

Τοσο πιο κοντα σου θα με φερνει ο νους μου.

Χτιζω μια γεφυρα στιγμων που ακομη δεν εχω ζησει μαζι σου

Και τη διαβαινω.

Αργα. Για να με φερει κοντα σου γρηγορα.

Ξερω πως τετοιες ωρες κοιτας και εσυ τον ουρανο μου και σκαλιζεις αναμνησεις.

Εχω παντα την ιδια αγωνια αν θα σε αντικρυσω στην αλλη πλευρα της γεφυρας.

Με τρομαζει η ιδεα μηπως επιστρεψεις πριν σε φτασω.

=========================

Φεγγαρι φιλε μου...11/06/09

=======================

Σκεψεις πολλες με ταλανιζουν αποψε.

Συντροφια μου ενα τσιγαρο... κι εσυ φεγγαρι φιλε μου,

Οπως σε βλεπω απο το παραθυρο μου.

Ειναι αρκετα περασμενη η ωρα

ωστε να φαινεσαι φωτεινο καθως η πολη κοιμαται.

Κι ομως μια λαμπα απο δωματιο αντικρυνο ταραζει την εικονα.

Χαμηλος ο φωτισμος, τοσος για να διακρινω τη γυναικεια μοναχικη σιλουετα της.

Ειναι γυμνη και χορευει.

Μελωδια μεθυσμενη οπως και η ιδια, και εγω περισσοτερο..

Απο τι μεθυσε φιλε μου;

Κρασι η ερωτας την ταξιδευει;

Ξερεις. Την ειδα προχθες να σου μιλα γυμνη στο παραθυρο.

Την εχω δει γυμνη πολλες φορες.

Στο τελος μ’ αρνηθηκε και στοιχειωσα, σ’ αυτο το σπιτι, στο δικο μου παραθυρο, με εκεινη θεα...

==============================

Αγριμι... καπου στο 2007

==========================

Δικο μου το λαθος της μοναξιας

Δικο μου το λαθος της ερημιας

Μονος επελεξα να μεινω μονος

Το κλειδι εγω πεταξα της κλειδαριας

Κενο το δωματιο, αδειοι οι τοιχοι

Ουτε μια αχτιδα δεν μπαινει εδώ

Πορτες παραθυρα εχουν σφραγισει

Μονο δεν ξεχασα πως σ αγαπω

Με πόνο προσπάθησα να τα γκρεμισω

Παλια μου ζωη δεν σε εφερα πισω

Σε εσενα ευθυνες παντα θα δινω

Εσυ δεν σκεφτηκες τι θα απογινω

Αγριμι γεννηθηκα απο τον πόνο

Σε ζουγκλες μοναχα μπορω πια να ζω

Ανθρωπινα λαθη τωρα πληρωνω

Με ανθρωπινο πονο στο εξης θα τραφω

Δικο μου το λαθος να σ’ αγαπησω

Δικο μου το λαθος, δεν θελω να δω

Εως ποιο σημειο θα παραλυσω,

Ποτε επιτελους θα αρχισω να ζω.

========================

Στο "μεθυσι" μου...14/10/2009

==========================================

Απέραντη μοναξιά και το κεφάλι μου βαρύ από ένα αλλόκοτο "μεθύσι".
Οι σκέψεις μου λαχανιασμένες κοντεύουν στο αδιέξοδο.
Άδειασε και απόψε η ψυχή μου, σαν ενα σιρόπι, πικρό, συνταγολογημένο.
Άραγε αύριο θα μαι καλά...
Το μούδιασμα μου χει απαλύνει τον πόνο, τόσο ώστε να μην τον ακούω.
Θέλω να κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ, σαν πεντάχρονο παιδί, δίχως έγνοιες.
Απέραντη μοναξιά και το κεφάλι μου βαρύ από ένα αλλόκοτο "μεθύσι" του χθες...
Άραγε αύριο θα μαι καλά"...


==========================================